Κρατάει τη συγκομιδή και αρχίζει το συμμάζεμα ο Άρης

Κοιτάζοντας τη βαθμολογία μετά από τα τρία πρώτα παιχνίδια της σεζόν και βλέποντας παράλληλα και την εικόνα που έχουν παρουσιάσει και οι υπόλοιπες ομάδες, αν είσαι Άρης δεν βάζεις πλερέζες.

Το αντίθετο.

Με δυο νίκες και μια ισοπαλία (η μία μάλιστα σε έδρα που πέρσι ηττήθηκες) τον λες και θετικό απολογισμό. Αν επικρατούσες και του ΠΑΣ. Σούπερ. Μάλιστα αν αναλύσεις κάτω από ποιες συνθήκες προέκυψε αυτή η συγκομιδή, αισθάνεσαι διπλά ικανοποιημένος.

Ενδιάμεσα ενός οδυνηρού ευρωπαϊκού αποκλεισμού, με αλλαγές σε προπονητή και τεχνικό διευθυντή αλλά κυρίως με ασθμαίνουσα αγωνιστική εικόνα. Εδώ εδράζεται και το ζουμί της ιστορίας και βρίσκεται το κλειδί που θα καθορίσει την συνέχεια στη σεζόν.

Ποια περιθώρια βελτίωσης έχει αυτή η ομάδα, πόσο γρήγορα θα συμβεί αυτό, σε τι βαθμό θα ενισχυθεί στο φινάλε της μεταγραφικής περιόδου και τι αντοχή θα επιδείξει ο νέος τεχνικός, ο Άκης Μάντζιος. Ερωτήματα που θα απαντηθούν συν τω χρόνω σε μια χώρα που η υπομονή είναι λέξη άγνωστη και σε ένα club που οι απαιτήσεις για τον προπονητή αρχίζουν πριν ακόμη βάλει την υπογραφή του.

Ο 51χρονος προπονητής αναλαμβάνει μια ομάδα τακτικά αδούλευτη, προπονημένη σε ένα συγκεκριμένο τέμπο, δίχως πολλές εντάσεις, άνευρη, στατική, χωρίς κίνηση στο χώρο, απόρροια του γεγονότος ότι έχασε τους παίκτες εκείνους που είχαν αυτό το στυλ παιχνιδιού όπως ο Λάρσον και ο Ντιγκινί.

Το σημαντικότερο; Με αρκετά από τα βασικά ατού της περσινής σεζόν, όλους μαζί σε μέτρια αγωνιστική κατάσταση και με αρκετούς από τους «καινούργιους» ακόμη να ψάχνονται.

Ο Ροζ, μπερδεμένος μεταξύ κέντρου άμυνας και δεξιού άκρου, δεν είναι ακόμη ο περσινός παίκτης. Δεν έχει το καθαρό μυαλό, ψάχνει να βρει κώδικα επικοινωνίας με την καινούργια σύνθεση στην άμυνα και στην προσπάθειά του αυτή κάνει το κάτι παραπάνω και αρκετές φορές εκτίθεται.

Ο Ματίγια, μεταξύ πάγκου και ενδεκάδας, απέχει παρασάγγας από τον παίκτη που επί Παντελίδη έφτασε να τρέχει 13 χιλιόμετρα στο ματς. Ο Σάσα αγνώριστος. Πολύ πίσω σε τρεξίματα, ένταση και νεύρο που ήταν τα στοιχεία που τον έκαναν έναν από τους καλύτερους αμυντικούς μέσους του περσινού πρωταθλήματος.

Ο Φετφατζίδης, με το ένα πόδι εκτός ομάδας, προσφέρει στο παιχνίδι μόνο κάποια ελάχιστα ψήγματα του αστείρευτου ταλέντου του (σαν το γκολ που σημείωσε προχθές). Ο Γκάμα μπορεί να ξεκίνησε με τρία γκολ αλλά είναι φανερό ότι γύρω στο 65΄-70΄ κουράζεται και χρειάζεται φρεσκάρισμα. Ο Κουέστα που έκανε πράγματα και θαύματα στα πλέι οφ και στα παιχνίδια με Κόλος και Λαμία, αρχίζει και αυτός να επηρεάζεται από τις παλινωδίες στην άμυνα.

Πάμε και στους νεοφερμένους. Ο Ντάτκοβιτς δεν δείχνει ικανός να κάνει ακόμη τη διαφορά, ο Γκάνεα μόλις χθες έκανε το πρώτο του υποφερτό 90λεπτο, ο Λόπεθ δεν δείχνει να είναι ο φορ περιοχής παρότι του αναγνωρίζεται φιλότιμο και συγκινητική προσπάθεια.

Τι μένει; Ο Τζέγκο που αποδεικνύεται μια εξαιρετικά χρήσιμη προσθήκη και ο πολυθεσίτης Μπερτόλιο που προσαρμόστηκε γρήγορα αλλά δεν αντέχει στον ίδιο ρυθμό πάνω από 60΄. Δεν έβαλα στη λίστα τον Σάκιτς γιατί τον έχουμε δει ελάχιστα.

Μετά τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, όταν πια ο Μάντζιος θα ξέρει ακριβώς με ποιο υλικό θα πορευτεί, θα ξεκινήσει η προσπάθεια να διορθωθούν οι αδυναμίες ή έστω να μακιγιαριστούν αφού οι βάσεις πάντα μπαίνουν το καλοκαίρι και όχι μεσούσης της περιόδου.

Ο δρόμος είναι ανηφορικός, δύσκολος, αλλά δεν ωφελεί να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα. Κάτι που φαίνεται να κάνει η ιδιοκτησία, προσπαθώντας στο παρά πέντε των μεταγραφών να βοηθήσει τον νέο προπονητή, προσφέροντάς του περισσότερες επιλογές.

Ίδωμεν…